23 сакавіка – 120 гадоў з дня нараджэння народнай артысткі Беларусі Вольгі Галіны.
Вольга Галіна нарадзілася ў мястэчку Жалудок Шчучынскага раёна. Іграла ў аматарскіх тэатрах. У дзяржаўны тэатр прыйшла ў 1923 годзе. У той самы год галоўным рэжысёрам тэатра стаў Еўсцігней Міровіч.
У тыя гады Мінск віраваў новымі спадзяваннямі. Актыўна працаваў Інбелкульт з тэатральнай падсекцыяй. Трупа БДТ-1 ужо год, як была адзіным гаспадаром усяго будынка гарадскога тэатра. У 1924 годзе была абвешчана праграма нацыянальна-культурнага Адраджэння...
Адразу па прыходзе у тэатр, Вольга Галіна (тады яшчэ Грудзінская) сыграла ў спектаклі Міровіча “Машэка”, пасля якога і атрымала свой адметны псеўданім ад самога Якуба Коласа. Так у тэатры з’явілася пасля “Крыніцы”
(А. Ждановіч) і “Пралескі” (Новік), яшчэ і “Галіна”. Наперадзе яшчэ былі ролі ў спектаклях Міровіча “Кастусь Каліноўскі”, “Запяюць верацёны”... У пазнейшыя часы актрыса шмат здымалася ў спектаклях паводле Чэхава, Горкага, Астроўскага... Вельмі любіла ролю Купавінай у п’есе “Ваўкі і авечкі”.
Вольга Галіна згадвала пра працу над ролямі: “Было недастаткова карыстацца магчымасцямі свайго маленькага жыццёвага досведу, -- давялося звяртацца да мастацкай літаратуры, шмат чытаць, шмат думаць, шукаць новыя акцёрскія прыёмы...”.
Вольга Галіна пакінула свет у 1980 годзе. У 1987 паэт Сяргей Грахоўскі прысвяціў свой верш купалаўцам*.
"КУПАЛАУЦЫ"
У гэтых вузкix калiдорах
Каторы год i нездарма
Сумуюць сцены па акцёрах,
Якix ужо даўно няма.
Усе яны глядзяць з партрэтаў
З усмешкамi ў жывых вачах,
Нiбы з грымёрных i буфетаў,
Яны з нябыту па начах
Пустою залаю на сцэну,
Памiж запыленых кулiс
Iдуць адны другiм на змену,
Нiбы па выклiку на бic.
Пярэчыць Ржэцкая Галiне,
Iм Глебаў падае руку,
Адна ў шырокай крыналiне,
Другая -- у андараку.
I Ўладамiрскi безупынку
Смяецца, плача i пяе,
Па волi Чорнага на рынку
Зноў камiзэльку прадае.
Пяюць дзяўчаты "На купалле",
Вядзе "Паўлiнка" карагод.
Начамi для пустое залi
Iдуць спектаклi круглы год.
I сэрца юнага акцёра
Дрыжыць стралой на цецiве,
Бо ў гэтых сценах, як i ўчора
Душа Крыловiча жыве.
Купалаўцы! Жывы Купала
Да вас iдзе з крутых дарог,
I ружа ўдзячнасцi ўпала
Паэту да стамлённых ног.
Даўно акцёры i актрысы -
Краса бацькоўскае зямлi,
Без воплескаў не за кулiсы,
А цiха ў вечнасць адышлi.
Iдзе на змену змена змене,
Не моўкне воплескаў раскат.
Нябачныя вядуць на сцэну
Купалаўцы купалянят.
Вядзе "Паўлiнка" карагод.
Начамi для пустое залi
Iдуць спектаклi круглы год.
*Верш Сяргея Грахоўскага папрасіла перадаць (праз Надзею Белахвосцік) нашаму тэатру ўнучка Лідзіі Ржэцкай -- Галіна Вагнер. Вершу – 32 гады! Ён быў напісаны 2 чэрвеня 1987 года.