Вечар (12+)

Рэжысёр-пастаноўшчык Валерый Раеўскі
Сцэнаграфія і касцюмы Барыс Герлаван
Кампазітар Андрэй Зубрыч
Прэм'ера – 19 мая 2006
Працягласць – 1 гадзіна 30 хвілін без антракту
Найбліжэйшыя паказы
  • 04
    снежня
    19:00
    Ср

Васіль, Ганна і Мікіта дажываюць свой век у забытай вёсачцы і ўжо нават не могуць дакладна падлічыць, колькі ім год. Але і ў семдзесят, і ў сто яшчэ хочацца спяваць і танчыць, браць шлюб з каханай жанчынай, бачыць у сне чыстае неба з жаўрукамі і верыць у штосьці шчырае паміж людзьмі. Гэты спектакль – падзяка за магчымасць жыць, адчуваць дабрыню і цяпло свету, нараджаць дзяцей, расціць хлеб і глядзець на сонца. Філасофскі роздум пра тое, як да апошняй хвіліны свайго жыцця заставацца чалавекам. 

Спектакль ідзе на беларускай мове

Прэса:

чэрвень 2021
сакавік 2021
кастрычнiк 2016
сакавік 2014

Іnterfax.by

чэрвень 2006

І п'еса «Вечар» назаўсёды застанецца актуальнай, бо пакуль жывуць людзі на гэтай зямлі, кожнае маладое пакаленне будзе старыцца і ўрэшце прычакае такую ж долю, якую спазналі ці не ўсе пажылыя бацькі. Спектакль — пра нашу беларускую неперспектыўную вёсачку, усе дзеці з якой паехалі, а бацькі засталіся на старым месцы. Драматурга трывожыць знікненне нацыянальных традыцый, занядбанасць вёскі і сялян, пакінутасць роднай зямлі і бацькоў, пра якіх забываюцца родныя дзеці.

Галіна Клішэўская "Літаратура і мастацтва"

«І ўсё ж сам па сабе неаднаразовы зварот да годнага драматургічнага твора, а «Вечар» Дударава многія называюць ці не лепшай п'есай аўтара, — не нагода для крытыкі. Тым больш, што для мяне асабіста за апошнія некалькі гадоў гэты спектакль стаўся ці не самым цікавым у творчасці Раеўскага — нарэшце ён не стаў «хавацца» за магутна-канцэптуальную сцэнаграфію альбо за драматургічную філасофію самога твора, а гэтаксама, як яго героі, проста «выйшаў» на засыпаную сапрэлым восеньскім лісцем сцэну і сказаў вуснамі сваіх персанажаў: «Так не хочацца паміраць!». І ўсе сацыяльна-побытавыя аспекты, так дэталёва прапісаныя ў п'есе Дударавым, уся тэма адзіноты і кінутасці старых іх дзецьмі самі сабою адышлі на апошні план і… «расталі» ў нетрах дзіўнага «жывога» і пранізліва-валошкавага неба-квадрата (сцэнаграфія Барыса Герлавана).

Таццяна Команава "Культура"
красавік 2006

(«Советская Белоруссия», красавік 2006)